SAUDARA PENGARANG,
SEJAK pengumuman keputusan Pilihan Raya Negeri (PRN) Johor pada 12 Mac lalu, pelbagai analisis muncul terutamanya daripada penganalisis politik dan politikus.
Tetapi saya kurang membaca sebarang analisis yang melihat apakah sebenarnya baik untuk rakyat berbanding dengan apakah yang baik untuk parti politik.
Selama tiga hingga empat minggu saya berada di Johor semasa PRN itu, saya mendengar pelbagai komen daripada rakyat setempat.
Antaranya yang biasa didengar ialah pilihan raya ini membazir masa sahaja, semua parti sama sahajalah dan lepas undi semua hilang tak tunaikan janji pada rakyat.
Ada komen-komen lain yang memaparkan ketidakpuasan hati rakyat terhadap parti politik sedia ada dan juga mempertikaikan keperluan mengadakan PRN sekarang.
Saya juga melihat langsung tidak wujud apa-apa suasana pilihan raya dalam kalangan rakyat. Tiada laungan “ini kalilah” atau pun motivasi untuk turun mengundi dengan harapan memperbaiki nasib rakyat biasa.
Kenapa rakyat berasakan bahawa kehidupan dan kesusahan mereka tidak akan berubah melalui PRN Johor kali ini?
Adakah mereka sudah mencapai kesimpulan bahawa, tidak kira apa jua parti yang menang, ia dua kali lima sahaja?
Adakah rakyat mendahulukan kestabilan selepas ketidaktentuan politik sejak Langkah Sheraton pada awal 2020 lagi?
Rakyat sanggup mengorbankan aspirasi perubahan sebenar dengan mengundi Barisan Nasional (BN), demi kestabilan politik walaupun ia datang daripada blok yang pernah dicampak oleh rakyat sendiri pada 2018.
ELIT
Dalam pada itu, jika dilihat pada parti-parti yang memperjuangkan hak bumiputera, daripada UMNO dan serpihannya seperti Parti Pribumi Bersatu Malaysia (Bersatu) dan Parti Pejuang Tanah Air (Pejuang), rakyat kini jelas memahami bahawa kesemuanya hanya menjual retorik hak Melayu.
Parti-parti terbabit hanya menumpukan kekayaan ke dalam tangan golongan elit Melayu dan bukannya majoriti kaum itu. Begitu juga parti-parti lain yang menggunakan retorik perkauman sebagai agenda mereka.
Jika kita lihat pada pembangkang, mereka juga gagal membawa perubahan jelas dalam kehidupan rakyat, terutamanya isu-isu asas.
Walaupun mereka hanya memerintah peringkat Persekutuan selama 22 bulan, tetapi mereka telah berkuasa di Pulau Pinang dan Selangor selama 14 tahun. Apakah nasib rakyat di kedua-dua negeri itu?
Kita harus sedar tentang kewujudan suatu tatacara sistem ekonomi yang merampas hasil titik peluh rakyat untuk mengkayakan segelintir peniaga dan ahli politik elit.
Ia berlaku dalam pelbagai cara, bermula daripada polisi gaji murah kepada pekerja demi membolehkan ketua pegawai eksekutif (CEO) menerima gaji ratusan ribu ringgit setiap bulan.
Monopoli perniagaan yang menekan perusahaan kecil dan sederhana (PKS) yang terpaksa mengurangkan kos kerana dituntut oleh pembeli multinasional.
Merampas tanah daripada petani, Orang Asli dan juga penduduk kampung untuk diberikan kepada korporat besar, penindasan terhadap pekerja industri e-hailing dan p-hailing yang melihat pendapatan mereka semakin berkurangan walaupun pesanan bertambah.
Hampir semua parti politik dan juga gabungan politik sama ada yang memerintah atau pernah memerintah, nampaknya ingin mengekalkan status quo dominasi ini kerana ia jelas menguntungkan kerjaya politik mereka.
Kini sudah tiba masanya, kita memilih parti politik yang berani melawan arus bagi memecahkan dominasi ekonomi dan politik pihak tertentu yang memperhambakan rakyat terbanyak. – UTUSAN
SIVARAJAN ARUMUGAM, Kuala Lumpur
